V.SH
درودها. به نظرم جشن تیرگان در دسته ی آب بیشتر می آمد تا آتش؛ تیرگان،جشنی در گرامی‌داشت تیشتر (ستاره باران‌آور در فرهنگ ایرانی) است؛ با آیین های همچون آب پاشی، فال کوزه و ... «رهگذرهایی که شب در راه می‌مانند؛ نامِ آرش را پیاپی در دل کُهسار می‌خوانند، و نیازِ خویش می‌خوانند. با دهان سنگ‌های کوه، آرش می‌دهد پاسخ؛ می‌کندشان از فراز و از نشیب جاده‌ها آگاه، می‌دهد امید. می‌نماید راه…» سیاوش کسرایی

V.SH
درودی دوباره. برای دسته ی آتش، پیشنهاد دیگری دارم؛ و آن جشن سده است؛ این جشن، جشن پیدایش آتش در نظر گرفته می‌شود. به نظر، این جشن از سالیان دور به احترام پاسداری و نگهداری از آتش وجود داشته است. فردوسی میگوید: هوشنگ پادشاه پیشدادی، روزی در دامنه کوه ماری دید و سنگ برگرفت و به سوی مار انداخت و مار فرار کرد؛ اما از برخورد سنگ‌ها، جرقه‌ای زد و آتش پدیدار شد. برآمد به سنگ گران سنگ خرد هم آن و هم این سنگ گردید خرد فروغی پدید آمد از هر دو سنگ دل سنگ گشت از فروغ آذرنگ جهاندار پیش جهان آفرین نیایش همی کرد و خواند آفرین که اورا فروغی چنین هدیه داد همین آتش آن گاه قبله نهاد یکی جشن کرد آنشب و باده خورد سده نام آن جشن فرخنده کرد پیروز باشید